NIEUWPOORT

Nieuwpoort.

Dan maar direct door naar Nieuwpoort waar we rekening moeten houden met het tij om van het ene naar het andere kanaal te schutten.
Ik reken uit wanneer het ongeveer hoogwater is en we vertrekken tijdig uit Veurne om naar buiten te schutten in Nieuwpoort.
Wie schetst onze verbazing wanneer we bij de sluis aangekomen helemaal nergens een paal of zo vinden om af te meren.
De kanten liggen vol puntige bazaltblokken en we zijn gedwongen iets te improviseren omdat we met onze diepgang pas 1 uur voor HW naar buiten kunnen. Hopeloze toestand want je kunt niet eens aan de kant komen! En dat niet alleen, die stank van dat zwarte water maakt alles er niet gezelliger op!

Maar eindelijk worden we dan in sappig vlaams naar binnen geloodst en we schutten naar de buitenhaven waar het op dat moment al bijna hoogwater is. Aan de rand van de havenkom staat het beroemde monument van Koning Albert te paard.
Om de hoek sukkelen we uiterst langzaam de volgende sluis in en na nog een keer vragen “Welke diepgang” en “komt u maar langzaam” schuifelen we de sluis in om direct met een schok op de bodem vast te lopen. Wachten duurt lang en het water komt tergent langzaam omhoog waarna we eindelijk vast kunnen maken. Na het schutten kunnen we gelukkig afmeren aan een nieuwe hele lange houten steiger in het kanaal van Plassendaele, op wandelafstand van de stad.
Net als Veurne is deze plaats een bezoek waard en ik zwerf per fiets langs de zeehavens en de boulevard waar van alles te beleven valt. Verse vis waar je ook kijkt en ruikt!

De Ijzer

Van uit het kanaal draaien we stuurboord uit de nieuwe St Jorissluis binnen om dan via het spaarbekken waar veel watersport wordt bedreven door te varen de Ijzer op. We komen nu in het centrum van een gebied waar WO I in alle hevigheid heeft gewoed. Overal militaire begraafplaatsen en monumenten.
De IJzer is diep en goed bevaarbaar en vlak voor Diksmuide varen we langs de “Dodengang” Hier heeft men een stuk van het loopgravenstelsel gerestaureerd en je kunt er doorheen wandelen en je voorstellen in welke ellendige omstandigheden de soldaten hier jarenlang in de loopgraven hebben gelegen.

Honderdduizenden zijn hier gesneuveld. Er hangen vele foto’s die een beeld geven van de enorme verwoestingen. Alle gebouwen werden gereduceerd tot hopen steen van niet meer dan een meter hoog. Van de bomen resteerden allen nog wat kale stammen. De hele streek langs het front was een toonbeeld van verwoesting en er is niet een familie die niet een of meerdere zonen verloren heeft.

In Diksmuide zelf kun je goed afmeren en dan moet je gewoon naar de Ijzertoren die al van verre zichtbaar is. Hier vindt elk jaar de Ijzerbedevaart plaats en worden de gevallen herdacht. Het is echter een symbool geworden van het Vlaamse verzet, de vrijheidstrijd voor een onafhankelijk Vlaanderen. Dat geeft natuurlijk politieke wrijvingen en wij worden gewaarschuwd tijdig te vertrekken omdat wij precies twee dagen voor die bedevaart daar liggen.
De ‘skinheads’ en meer van dat soort ‘rechts’ volk komt en de oproerpolitie is al aanwezig met honderden manschappen. Ik ga nog wel eerst even de tentoonstelling onder in de toren bekijken en kom zo alles te weten over de Vlaamse Strijd en waarom de eerste toren opgeblazen werd in 1946.


Met gekulde tenen kom ik dan met de gammele piepende lift 84 meter hoog op het dak terecht om even te genieten van een schitterend vergezicht over heel het vlaamse land.
Op de foto hiernaast is de nieuwe toren links op de achtergrond te zien. Voor staan de resten van de opgeblazen eerste toren als monument.