Reisverslag sleepboot "HYLKE" 2005

Wesel

In Dorsten aan het Wesel-Datteln kanal blijven we het weekend liggen want maandagmorgen moeten er weer dringend boodschappen gedaan worden. Op zondag was er hier en daar nog een terrasje open en ik hoef eens niet te koken en afwassen natuurlijk ook niet..;-)
We halen bij de lokale Turk wat lekkers, ze leveren daar kebabschotels en pittige pizza's. We liggen prma aan de kade, geen last van de politie terwijl ik midden voor het verbodsbord ligt. Een groot jacht wat toch in de verbodenzone afmeerde werd door een gemeenteman vriendelijk verzocht om 100 m verderop te gaan liggen... midden op de beroepvaartkade. Nou breekt mijn klomp. Gevaarlijker kan gewoon niet met die moeilijke manouvres door de brug. Er varen hier koppelverbanden van 185 meter met kolen en veel gas- en chemietankers..
Een oud baasje aan de kant zei "wenn da einer hochgeht.. dann ist hier alles weg!" Dus de bewoners snappen best dat ze langs een gevaarlijke route wonen. Niet ver van de stad liggen enkele chemische fabrieken die de nodige rotzooi produceren. Ik zag daar langs dat complex al dikke rode brandblusleidingen liggen en schuimblus-monitoren.. Zal wel niet voor niks zijn.


Dinsdag schutten we af naar de Rijn en varen na de laatste sluis de voorhaven van Friedrichsfeld uit naar de Rhein. Waaien! Regenachtig weer met veel harde windstoten onder de buien. Er kwam een schip met ons de haven uit en de schipper meldde via de marifoon dat hij dacht dat "de wereld verging" toen hij zijn neus buiten de haven stak. Er liepen joekels van golven op de rivier.
Wij duiken een paar km lager een grindgat in waar de jachthaven van Wesel is gevestigd. We krijgen er een prima plaatsje aan een ponton en we besluiten een paar dagen te blijven tot het wat opklaart. Kunnen we gelijk de stad Wesel bekijken.
Vlak bij de haven, midden op een rotonde hebben ze een oude ton geplaatst ter verfraaing, die komt beslist hier niet uit de buurt dacht ik zo.

Willen we verder de Rijn af dan heb ik een Rhein-sportpatent nodig. Heb ik dus niet.. Vandaar dat we het laatste stuk naar huis van bemanning wisselen zodat we op iedere boot een patenthouder hebben. De buren hebben alletwee een beroeps-rijnpaptent uit hun varende verleden overgehouden, dus daar maak ik dankbaar gebruik van.
Dat opent gelijk de discussie over het nut van het doen van die cursus komende winter. Ik zie dat wel zitten, als ik dat papiertje halen dan kan ik zelfstandig de Rijn af als we hier weer eens gaan rondvaren. Ik zal eens met de baas overleggen of bruin dat kan trekken, het is een dure cursus! Vier keer op en neer naar Koblenz op een luxe schip met verzorging...

Foto: links de toren van de kerk in Wesel met mooie waterspuwers in de vorm van duivels.., rechts de Rhein stroomaf gezien bij de oude brug.

Een dag of wat later klaart het weer op en we gooien los om de rivier af te zakken. We moeten 50 km van Wesel naar Lobith. Het is hier echt opletten en de schepen varen ver van de kant in het geultje. Het water staat erg laag en we schuiven enkele keren over de het grind. Arend vaart voor me en ik zie hem een keer flink stuiteren en in zijn kielzog komt heel wat zand naar boven. Uit de wal blijven dus.. maar ook verrekt goed opletten op de vaart om ons heen. Het is erg druk, af en toe lijken we wel in een file te varen.
We passeren verschillende plaatsen als Rees en Emmerich. Hier ligt nog een schokker te vissen op paling. De laatste 30 jaar is de rivier flink schoner geworden dus er zal best meer vis in zitten, maar paling uit de Rijn, smaakt die wel? Lijkt me toch een luchtje aan te zitten.. Vroeger, ja lang geleden zag je die schokkers overal langs de rivier. Er werd zelfs zalm gevangen. Nu zijn de boten en de vissers bijna uitgestorven.

foto: we varen langs Rees en rechts een palingschokker.

Verder de rivier af. Het is donker, druilerig weer en het is druk met de scheepvaart. We varen langs Emmerich en nog steeds geen Wasserschutz aan boord gehad? Vreemd, ze controleren al het verkeer op de rivier. Duitse jachten worden allemaal geconrtroleerd. Er loopt een "sticker"-aktie. Wie voldoet aan de wettelijke eisen plus enkele vrijwillige zoals gas- en brandbluscertificaat, die mag een sticker achter zijn stuurhuisraam plakken en wordt het hele jaar niet meer op de korrel genomen.
De boot van Wesel liep een tijdje met ons mee maar vanwege het ruige weer of was het misschien lunchtijd, we bleven verschoond van een visite en ze doken achter een krib om koffie te zetten...

Even later hebben we de 50 km vanaf Wesel afgelegd en zitten we al op Nederlands grondgebied en lopen we de vluchthaven van Lobith binnen. Hoewel we op een verloren plekje helemaal aan de kop van een 80m liggen en er ruimte zat is geeft dat problemen en we zijn er duidelijk niet welkom. Gek, hele reis geen problemen gehad en we zijn nog geen km binnen de grens en dat gezeur begint weer..
Dan maar om de hoek naar het gat van de Bijland. Nou, dat wil je niet weten. Geultje moet je bij dit lage water met een vergrootglas zoeken! We schuiven voorzichtig de plas op en hebben de grootste moeite om een veilige en diepe ligplaats te vinden tegen de dijk om te overnachten, met een trosje om een lokale struik. Wat een desolate toestand daar. Overal zandruggen, het ene moment heb je 6 meter en even later zit je vast. Kl%$!te. Geen plek om nog eens terug te komen.


Na een afscheidsborrel scheiden hier onze wegen. De Vrouwe Cornelia gaat via Arnhem naar Utrecht en wij houden bij de Pannerdense Kop bakboord aan naar sluis Weurt. Ik had inmiddels al een belletje gedaan of mijn ligplek nog vrij was en na een snelle tocht over het Maas-Waalkanaal schuiven we onder de bekende deur door de Cuijkse haven in. Tot onze verrassing staat er een ontvangstcommitee ons op te wachten met allemaal vlaggetjes en koffie met gebak. Zo zie je maar dat trouwe supporters je nooit in de steek laten. Bedankt Jan&Annie van de "Persist", onze achterburen op de ligplaats.

Voor ik deze laatste pagina afsluit wil ik nog even de koe aanhalen. jawel, de koe, in dit geval is dat "die Kuh!" Wie terugkijkt naar de ons verslag uit Stroobos aan het begin van de reis herinnert zich ongetwijfeld de Frico-kaas koe. Welnu, in Wesel hebben ze er ook een.
Op de foto hiernaast staat de prachtige bont geschilderde koe voor een soort hotel of wat ik op het bord lees, "Rheinresidence". "Welcome Home" zegt dat bord en we zijn bijna thuis.

Zoals we de reis begonnen, zo eindigen we weer, met een koe hoewel ik moet zeggen dat de gemiddelde Duitse slager geen of zeer middelmatig rundvlees levert. Wat dat betreft zijn we in Frankrijk al die jaren toch echt verwend geweest. Maar is dat een reden om hier nooit meer terug te komen?

Korte evaluatie

Het is de bedoeling dat we gedurende het komend winterseizoen eens rustig gaan kijken hoe het ons allemaal is bevallen. Hele traject nog eens nalopen, kaarten en foto's erbij en de positieve en negatieve indrukken meenemen. Deze eerste Duitslandreis was een verkenning met in ons achterhoofd de Franse ervaringen van vele eerdere reizen. Komen we hier nog eens terug of zetten we weer koers naar het vertrouwde zuiden??
Ik heb Annelies af en toe gepolst hoe zij het vond, ligplaatsen, ruimte voor Chip de scheepshond, winkelaanbod en klimaat.

Samen komen we tot een voorlopige conclusie:
Afgezien van het feit dat je echt moet wennen aan de strenge regelgeving zijn we positief gestemd. Geen problemen met ligplaatsen, veel leuke grote en kleine steden met een goed winkelaanbod. Veel cultuur en historie en de taal is natuurlijk ook wat makkelijker. Ruime en diepe kanalen met koel water, open ligging met meestal genoeg wind om de warme dagen door te komen. Voor de hond zijn er overal prima mogelijkheden om te wandelen, er is erg veel groen, ook in de steden. Dat was een verrassing.
Het Oosten is duidelijk nog in een vroeg stadium van ontwikkeling en dat trekt ons minder. Je moet het een keer gezien hebben om een indruk te krijgen van de pogingen om er wat van te maken. Dat duurt nog wel een generatie denken wij.
Je kunt per dag grote afstanden varen doordat er maar weinig sluizen zijn. Van Berlijn naar huis is toch bijna 800km met slechts 16 sluizen. Ze hebben vaak een groot verval, sommigen hebben wanden van stalen damwand, daar moet je even mee om kunnen gaan. Naar Berlijn is wel een verrekt eind varen. Maar er zijn een paar redenen om dat eens te doen. Niet alleen om de hoofdstad te zien, op eigen kiel door Berlijn is een aparte sensatie, maar wij waren bijvoorbeeld weg van Potsdam. En dan die natuur en die grote meren waar je doorheen moet.
Andere plaatsen die van ons een ster krijgen zijn oa Emden, Bremen, Minden, Brandenburg, Münster en zo. Echt een reis waard. We ontdekten dat je bijna overal voor weinig geld lekker kunt eten. De steden zijn levendig met veel terrasjes en toeristische evenementen.

Wat misten we onderweg?
We hebben ons bij de voorbereiding veel te veel geconcentreerd op de nautische zaken en daardoor hebben we het toeristische aspect wat over het hoofd gezien. O, we hadden hele goede kaarten van de vaarwegen, maar niks van het achterland. We wisten soms totaal niet waar we terecht kwamen. Een goede wegenatlas en wat boekjes over landstreken hadden we nodig gehad!
Goed, laten we er eens een winter over slapen en de kans zit er in dat we weer eens terugkomen. Eerst het RheinSportPatent gaan halen. Wisten jullie dat je daarvoor ook nog een bewijs van "goed gedrag" nodg hebt?? Wat een kolder, heb je niet eens voor je Rijbewijs nodig..

Totaal 195 vaaruren over een afstand van ongeveer 1800 km, Brandstof moet ik nog peilen maar naar schatting 1900 liter. Havengeld minder dan 300 euro in bijna 3 maanden. 25 euro voor de electronische sleutel voor electrapalen en water. Vaarkaarten en boeken ongeveer 100 euro. Geen vaar- of kanaalkosten verschuldigd.

Nou, dat was het dan. Ik hoop dat jullie er wat van opgestoken hebben. Nu de bijna 300 digitale foto's sorteren en er een album van opzetten. Ik zal een link hiernaast in het menu zetten, dan kun je een beeldverslag zien.
Eeven geduld, eerst hier thuis door de berg post heenwerken en de lopende zaken regelen.

Frank&Annelies en scheepshond Chip